تشنه اوج
چون عقابی به دام ، خسته منـم
تشنــۀ اوج ، بـال بستــه منـم
سنگسـارم ز دهـــر ، گـــر من زار
دل مرا شیشه، دل شکسته منم
بـار الهـــــا ، ببـــار رحمـت خویش
بــر در آستـــــان نشستـــه منـم
شکــرللــه ، بدین شکسته دلــی
از دد و دام دیـــو ، رستـــه منـم